بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد            تـا سـیـنـه را نـشـانـهٔ تــیـر بـلا نـکـرد

تا دست رد به سـیـنـهٔ بیگـانـگـان نـزد            خـود را مـقـیـم درگـه آن آشـنـا نـکـرد

تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد            در کوی عشق، خیمهٔ دولت به پا نکرد

تا از صفای دل نگذشت از صفای آب            خود را مـدام، قـبـلـهٔ اهـل صفـا نکـرد

در کـارزار عـشـق، چو عـباس نامدار            جان را کـسی فـدای شـه کـربلا نکـرد

تا داشت جان، ز جانب مقصد نتافت رخ            تا دست داشت، دامن هـمت رهـا نکرد

در راه دوست از سر کون و مکان گذشت            وز بذل جان خویش در این ره، اِبا نکرد

خالی نگشت کـشور «الا» ز خیل کـفر            تا دفع خصم دوست، به شمشیر «لا» نکرد

از پشت زین به روی زمین تا نیوفـتاد            از روی غم، برادر خود را صدا نکرد

ره را به خصم با تن بی دست بست، لیک            لب را به آه و ناله و افـسوس، وا نکرد

دل سوخت زین اَلم که به میدان کارزار            دشمن هر آنچه تیر به او زد خطا نکرد

اُمُّ البنین که مظهـر صبر و شکیب بود            غیر از فـراق، قامت او را دو تا نکرد

»پروانه»ام به گرد رخ دوست زآن که دوست            لطفی که کرد در حق مس، کیمیا نکرد